Berhati-hati buat analisis

Guru tak baca tak apa tapi pegawai elok baca.

Ada satu taklimat oleh seorang pegawai yang asalnya seorang guru pada sekumpulan guru prasekolah di Melaka.

Turut ditaklimatkan ialah guru besar sekolah yang terlibat.

Isunya ialah ramai murid Tahun Satu di sekolah kebangsaan yang masih belum menguasai kemahiran membaca dan menulis.

Pegawai tersebut melahirkan rasa tidak puas hati kerana guru-guru prasekolah yang kebanyakannya berijazah dan dibayar gaji serta elaun yang tinggi namun masih ramai murid Tahun Satu belum menguasai kemahiran asas tersebut.

Maka terdiamlah para guru dan guru besar tersebut 'disekolahkan' oleh sang pegawai. Agaknya masing-masing melengung memikirkan tuduhan yang dilemparkan.

Tiba-tiba seorang guru wanita bangun. Beliau memberitahu bahawa di sekolah beliau ada dua kelas prasekolah dengan murid seramai 50 orang.

Daripada 50 orang tersebut, hampir semua memasuki tahun satu di sekolah yang sama. Jumlah kelas tahun satu ialah 4 buah dengan anggaran murid sekitar 200 orang. Itu faktanya.

Persoalannya, jika terdapat 50 orang daripada 200 itu belum boleh membaca, adakah semua murid yang tidak boleh membaca itu datang daripada prasekolah?

Bagi seseorang yang berjawatan pegawai pelajaran seperti sang pegawai tadi beliau sepatutnya tahu bahawa hanya sebahagian kecil sahaja kanak-kanak memasuki prasekolah kebangsaan manakala yang ramainya belajar di tadika swasta sebelum memasuki darjah satu.

Seperkara lagi, kanak-kanak yang layak memasuki prasekolah ialah kanak-kanak yang ibu bapanya berpendapatan rendah.

Anda boleh nampak dan faham realitinya? Demang mohon maaf kerana terpaksa menyebut di sini bahawa golongan berpendapatan rendah biasanya tidak sama pencapaian akademiknya dengan keluarga sederhana dan ke atas.

Kenapa? Salah satu sebabnya ialah kemudahan di rumah yang kurang lengkap selain kemampuan untuk memberi pendidikan tambahan, termasuk penggunaan teknologi terbaru.

Pernah dengar istilah pendidikan tidak langsung? Ia bermula di rumah.

Sayangnya kebanyakan murid prasekolah bergantung hampir sepenuhnya pada inisiatif guru prasekolah sahaja.

Demang nak gambarkan sedikit contoh keluarga berpendapatan rendah di sekolah yang guru wanita tadi bertugas.

Pada bulan puasa baru-baru ini seorang guru berkunjung ke rumah keluarga tersebut membawa makanan. Menangis guru tersebut melihat anak-anak keluarga itu begitu teruja menyambut makanan kerana mereka memang tidak mempunyai makanan yang baik untuk berbuka hari itu.

Barangkali memang begitu setiap hari.

Demang bawa isu ini untuk kita sedar betapa kemahiran membuat analisis sangat penting. Membuat tuduhan tanpa melihat masalah daripada pelbagai sudut hanya akan menampakkan kebodohan sendiri.

Itu sebabnya kita laksanakan KBAT atau Kemahiran Berfikir Aras Tinggi.

Sebelum itu pegawai yang hendak dilantik sebagai pegawai pelajaran mestilah benar-benar berpemikiran KBAT supaya mereka tidak terus merosakkan sistem dengan kebodohan semulajadi mereka.

Kedua-dua cerita di atas adalah peristiwa benar yang baru berlaku. Demang sendiri tidak menyangka masih ada keluarga daif begitu ketika sebahagian daripada kita sibuk menukar kereta import dan gadjet komunikasi terbaru.

Sebahagian duit kutipan GST patut diperuntukan kepada golongan tersebut.